در دیداری از هفتهی چهاردهم لالیگا، رئال مادرید بار دیگر مقابل خیرونا متوقف شد و با تساوی ۱–۱ از نبرد سخت مونتیلیوی تنها یک امتیاز گرفت. این سومین توقف پیاپی شاگردان ژابی آلونسو بود؛ توقفی که نه فقط در نتیجه، بلکه در فرایند بازی نیز نکات مهمی داشت.
تحلیل تاکتیکی
۱) نیمه اول – مالکیت زیاد، خطر کم
رئال مادرید بازی را با مالکیت بالا آغاز کرد اما ساختار دفاعی فشرده خیرونا اجازه نفوذ از نیمفضاها را نمیداد.
فشردگی مرکزی خیرونا باعث شد وینیسیوس تقریباً از بازی حذف شود.
ژابی آلونسو تلاش کرد با بالا آوردن کارواخال فضا بسازد، اما انتقال توپ کند بود.
۲) گل خیرونا – ضعف در عقبنشینی
روی صحنه گل Ounahi، خط میانی رئال مادرید در بازگشت کند عمل کرد و بین خطوط فاصله افتاد.
این گل کاملاً نتیجهی اشتباهات ساختاری بود نه یک لحظهی فردی.
۳) نیمه دوم – فشار بیشتر، اما الگوی حمله ناقص
با جلوتر رفتن بلینگهام، جریان بازی تغییر کرد.
رئال شدت بیشتری داشت
خیرونا مجبور به عقبنشینی شد
پنالتی Mbappé نتیجهی همین فشار بود
اما مشکل اصلی رئال باقی ماند:
ساخت بازی در برابر دفاع بسته
پاسهای عرضی زیاد، خلاقیت کم در عمق و ناهماهنگی بین مهاجمان سهگانه.
عملکرد فردی بازیکنان
بهترین بازیکن رئال: کیلیان امباپه
با وجود فشار مدافعین، خطرناکترین عنصر رئال بود و با گل پنالتی تیم را از شکست نجات داد.
بازیکنان ضعیفتر
بلینگهام: کماثر در ساخت بازی؛ در نقش جدیدش نیاز به آزادی بیشتر دارد.
وینیسیوس: تحت پرس شدید خیرونا، نتوانست برتری عددی ایجاد کند.
جمعبندی تحلیلی
این بازی یک پیام واضح برای ژابی آلونسو داشت:
رئال مقابل تیمهایی که دفاع فشرده و انتقال سریع دارند، هنوز راهحل قطعی ندارد.
تیم پس از گل مساوی کاملاً میتوانست پیروز شود اما: خلاقیت در آخرین یکسوم پایین بود توزیع توپ کند بود ترکیب امباپه – وینی – بلینگام هنوز ۱۰۰٪ هماهنگ نشده
